Westernowa Baza Danych

Tytułowy bohater pluje przeżutą machorą, w ramach tytoniowego powinowactwa z bohaterami trylogii Sergia Leone, którzy przypalali cygaretki. Farmer, któremu podczas wojny Jankesi wymordowali rodzinę, przemienia się w bezwzględnego mściciela i dołącza do konfederackich oddziałów nieregularnych. Prywatną wojnę kontynuuje nawet po kapitulacji Południa, by skończyć jako ścigany listami gończymi zbieg z bandą łowców nagród i pracującym dla Jankesów, swoim byłym dowódcą na karku. Zmęczony nieustanną walką zatęskni w końcu za nową rodziną i domem, dołączając do grupki osadników, których wybawił z groźnych tarapatów. Film odniósł największy kasowy sukces wśród westernów w latach 70. i zebrał entuzjastyczne opinie krytyków. Przedsięwzięcie było dość ryzykowne, zważywszy na finansową porażkę paru ambitnych westernów świeżej podówczas daty, jak Pat Garrett i Billy Kid (1973) czy Wielki napad w Minnesocie (1972), którego autor Philip Kaufman został zresztą pierwotnie zatrudniony jako reżyser Joseya Walesa. Szybko dały o sobie znać różnice zdań między Kaufmanem a Eastwoodem. Clint zwolnił go i zajął reżyserski stołek. Sytuując Joseya Walesa na westernowej mapie lat 70. łatwo dostrzec, że Clint postawił na rewitalizację treści pozytywnych, zwycięskich w konfrontacji z brutalnością i chaosem świata. Niejako w opozycji do romantycznych straceńców (Peckinpah), wywrotowców (Penn, Altman), nihilistów (Winner) czy cyników (on sam z Mściciela).