Virginia Clara Jones była od dziecka przygotowywana do zawodu aktorki i tancerki. Na przełomie lat 30. i 40. występowała na scenie w wodewilu Pansy the Horse, którego gwiazdami byli Nonnie Morton i Andy Mayo. Pseudonim tego ostatniego, który odkrył jej talent, aktorka przejęła pracując w Hollywood. W stolicy kina znalazła się za sprawą niezależnego producenta Samuela Goldwyna. Ogromne sukcesy odniosła w duecie z Dannym Kaye’em w szeregu komedii, takich jak zrimejkowane wiele lat później Sekretne życie Waltera Mitty (1947, reż. Norman Z. McLeod). Przez krytyków doceniona za występ w oscarowym przeboju Najlepsze lata naszego życia (1946) w reż. Williama Wylera. Ze względu na umiejętności taneczne była angażowana do musicali, ale w scenach wymagających śpiewania jej głos dubbingowano. Przełom lat 40. i 50. przyniósł owoce w postaci współpracy aktorki z reżyserem Raoulem Walshem. Zrobili cztery wspólne filmy: dramat gangsterski Biały żar (1949), widowisko kostiumowo-przygodowe Kapitan Hornblower (1951) oraz dwa westerny Terytorium Colorado (1949) i Na granicy życia i śmierci (1951). W latach 50. regularnie pojawiała się w filmach o Dzikim Zachodzie, wystarczy wspomnieć Great Day in the Morning (1956, reż. Jacques Tourneur), Westbound (1958, reż. Budd Boetticher), czy choćby western więzienny w 3-D pt. Devil's Canyon (1953, reż. Alfred L. Werker), w którym grana przez Virginię Mayo bohaterka zostaje osadzona w zakładzie karnym wraz z pięciuset mężczyznami.