Eldred Gregory Peck uczył się aktorstwa u Sanforda Meisnera. Na scenie debiutował w wieku 25 lat, a rok później na Broadwayu. Kontuzja pleców wykluczyła go z udziału w wojnie, ale i tak uważał się za pacyfistę i chętniej grał w filmach o antywojennym przesłaniu. W 1944 zagrał pierwszą (i od razu główną) rolę na dużym ekranie i już za drugi występ otrzymał nominację do Oscara. Został nagrodzony statuetką przy piątej nominacji – za odegranie postaci prawnika, Atticusa Fincha, w Zabić drozda (1962) Roberta Mulligana. W 1946 wystąpił w dwóch (melo)dramatach rodzinnych, które ze względu na ikonografię mogą być zaliczane do westernów: Roczniak (reż. Clarence Brown) i Pojedynek w słońcu (reż. King Vidor). Chociaż to za pierwszy z nich Peck zdobył oscarową nominację, z dzisiejszej perspektywy ciekawsza wydaje się rola Lewtona McCanlesa w filmie Vidora, będącym poniekąd reinterpretacją przypowieści o Kainie i Ablu. Kolejne westerny z Peckiem to również produkcje nieszablonowe, kładące duży nacisk na psychologię i umoralniający przekaz. Przykłady: Droga do Yellow Sky (1948) Williama A. Wellmana, Jim Ringo (1950) i Bravados (1958) – oba w reż. Henry’ego Kinga – przede wszystkim zaś Biały Kanion (1958) Williama Wylera. W następnych latach pojawił się m.in. w antologii Jak zdobyto Dziki Zachód (1962) – w segmencie Henry’ego Hathawaya pt. Równiny. Przy czterech filmach działał z J. Lee Thompsonem – jest wśród nich spektakularny western Złoto MacKenny (1969).