John Arthur Kennedy – syn dentysty, wybitny aktor teatralny i filmowy. Świetnie oceniano jego występy na Broadwayu w sztukach Arthura Millera – za rolę Biffa Lomana w Śmierci komiwojażera (1949) otrzymał pierwszą w historii Nagrodę Tony w kat. aktora drugoplanowego. Towarzyszył początkom kariery Jamesa Deana (spektakl See the Jaguar, 1952). Dla kina odkrył go James Cagney, wybierając go jako swojego brata do filmu Droga do sukcesu (1940). Potem dzielił czas między występy w filmach klasy B (Bad Men of Missouri, 1941 – o gangu braci Younger) i role u czołowych hollywoodzkich reżyserów. Zagrał m.in. u Raoula Walsha w gangsterskim dramacie High Sierra (1941) oraz w westernach Umarli w butach (1941) i Cheyenne (1947). Największe uznanie krytyków przyniosła mu współpraca z Markiem Robsonem – reżyserował on cztery z pięciu filmów, za które A. Kennedy’ego wyróżniono nominacją do Oscara. U tego twórcy aktor był kalekim bratem Kirka Douglasa (Champion, 1949) i niewidomym weteranem (Bright Victory, 1951). W latach 50. zagrał w trzech pamiętnych westernach. U Anthony’ego Manna stworzył niejednoznaczną kreację w Zakolu rzeki (1952) i Mścicielu z Laramie (1955), natomiast u Fritza Langa wcielił się w szukającego zemsty kowboja – w Ranczu złoczyńców (1952). W kolejnej dekadzie doszła współpraca z Johnem Fordem (Jesień Czejenów, 1964) i Henrym Hathawayem (Nevada Smith, 1966). Dużo też działał w kinie włoskim (np. rola prokuratora generalnego w filmie Policja ma związane ręce, 1975).