Westernowa Baza Danych

Gdy w latach 60. obostrzenia cenzuralne zostały w Hollywood poluzowane, a frustracja Amerykanów rosła z powodu wojny w Wietnamie, twórcy filmowi zaczęli uderzać w mocniejsze tony, kreując pesymistyczny, pełen przemocy obraz świata, odzwierciedlając na ekranie wszelkie niepokoje społeczne – od moralnych dylematów po prawdziwą furię. Po zrealizowaniu brutalnej gangsterskiej biografii Bonnie i Clyde (1967) w firmie Warner Bros./Seven Arts zapadła decyzja o stworzeniu „baletu przemocy” w formie westernu. Dzika banda (1969) Sama Peckinpaha to opowieść o męskiej lojalności, ale bez klasycznego dla hollywoodzkiego kina ukazywania heroizmu. Nauczeni wietnamskim konfliktem filmowcy przedstawili bohaterstwo i angażowanie się w zbrojne starcia jako krwawą łaźnię, gdzie jest tylko miejsce na brud, pot i śmierć. Przy okazji umierają też hollywoodzkie mity o Dzikim Zachodzie, współtworzone przez Johna Forda i Howarda Hawksa. Film przywrócił reżyserowi reputację, którą utracił wraz z (niedocenianym) Majorem Dundee (1965), i zainicjował płodny okres w karierze, dzięki któremu umocnił swoją pozycję mistrza bezkompromisowego kina. Dzika banda to już niekwestionowana klasyka i jeden z najdoskonalszych, wyprzedzających epokę, westernów. Dzieło znakomicie obsadzone (na czele z Williamem Holdenem), przełomowe pod względem montażu i udźwiękowienia, mądrze korzystające z przekazów historycznych (dot. rewolucyjnych zrywów w Meksyku), sprawiające że na każdym kroku czuje się zapach śmierci.