Westernowa Baza Danych

Jeden z ostatnich spaghetti westernów, sentymentalna opowieść o “ostatnim sprawiedliwym” (Franco Nero), który po raz kolejny musi przywrócić ład w chorym świecie. Przemocowcami tym razem są bandyci pod przywództwem Caldwella (Donald O’Brien), terroryzujący rodzinne miasteczko tytułowego bohatera, do którego Keoma wraca po zakończeniu Wojny Secesyjnej. W opanowaniu chaosu i pozbyciu się szajki degeneratów pomaga mu czarnoskóry George (Woody Strode) oraz przybrany ojciec (William Berger). Stylizacja bohatera na Chrystusa nadaje filmowi uniwersalnego wymiaru, ale i pomaga w odejściu od realizmu na rzecz onirycznego charakteru całości. Służą temu także ujęcia slow motion, śmierć wygląda dzięki nim jak mroczny balet tancerzy starających się unikać kul. Postać głównego bohatera i jego przeszłość poznajemy dzięki retrospekcjom (syntetyzującym czas teraźniejszy z przeszłością, które przenikają się w naznaczonym śmiercią korowodzie postaci). W tle dramatu przewija się ostrzegająca bohatera przed niebezpieczeństwem wiedźma oraz uratowana przez niego od śmierci Lisa, która w całej historii odegra bardzo ważną rolę. Finałowe sceny są popisem realizatorskiego talentu Castellariego, który mimo fabularnych klisz, jakimi wypełniony jest Keoma, unika popadania w banał, umiejętnie ważąc napięcie. Franco Nero wydaje się stworzony do tej roli, rolę mściciela odgrywa perfekcyjnie, z błyskiem w oczach. Choć pod koniec lat 70. spaghetti western dogorywał, dzięki Keomie umarł w siodle.