W młodości uczył się w szkole prawniczej, ale przerwał naukę by wziąć udział w wojnie amerykańsko-hiszpańskiej. Po wojnie wyjechał do Nowego Jorku i rozpoczął karierę aktora teatralnego, szybko zyskując rozgłos.
Za sprawą przyjaciela, Jamesa Kirkwooda, został przedstawiony Davidowi W. Griffithowi i związał się ze studiem Biograph. Szybko zystał stastu gwiazdy kina, a także jednego z ulubieńców Griffitha, który obsadzał go w wielu swoich filmach,
m. in. Ramonie (1910) i Narodzinach narodu (1915). W latach 20. jego blask nieco przygasł, sytuacja zmieniła się po rewolucji dźwiękowej - okazało się, że dysponuje świetną barwą głosu i do dźwiękowych filmów nadaje się lepiej niż
większość ówczesnych gwiazd kina niemego. Występował u wielu reżyserów, w tym u Johna Forda w filmie Sędzia Priest (1934). Choć sam nie dostał Oscara to wystąpił w dwóch filmach, którym przyznano statuetki:
Skrzydła (1927) Williama A. Wellmana i Viva Villa! (1934) Jacka Conwaya, a także kilku nominowanych jak Ulica szaleństw (1933) Lloyda Bacona, W cieniu gilotyny (1935) Jacka Conwaya.