Syn serbskich imigrantów, który został hollywoodzkim aktorem specjalizującym się w wyrazistych postaciach drugiego planu. Po utracie pracy w okresie Wielkiego Kryzysu uczył się aktorstwa i debiutował na deskach teatru w 1937, a trzy lata później – w kinie. Rozwinął talent pracując z grupą teatralną Elii Kazana i dzięki tej współpracy odniósł sukces na dużym ekranie. Zdobył dwie nominacje do Oscara za role drugoplanowe w filmach Kazana: Tramwaj zwany pożądaniem (1951) i Na nabrzeżach (1954). Już pierwsza nominacja zamieniła się w statuetkę. Jeszcze przed tymi sukcesami pojawił się w westernie Jim Ringo (1950) Henry’ego Kinga. Ale ten gatunek zdominował jego filmografię w okresie późniejszym (1959-66). Ze względu na fizjonomię obsadzany często w rolach złoczyńców, np. w Dwóch obliczach zemsty (1961) Marlona Brando, gdzie pod gwiazdą szeryfa ukrywał niechlubną przeszłość, a później w Nevada Smith (1966) Henry’ego Hathawaya, gdzie był celem zemsty bohatera granego przez Steve’a McQueena. U Hathawaya był także pionierem – jednym z tych, którzy pokazali Jak zdobyto Dziki Zachód (1962, segment pt. Rzeki). W 1957 Malden za namową kolegi, Richarda Widmarka, zadebiutował jako reżyser dramatem o wojnie koreańskiej Time Limit, którego producentem i gwiazdą był Widmark. Zdobyte doświadczenie wykorzystał na planie westernu Drzewo wisielców (1959), zastępując reżysera Delmera Davesa, który zachorował.