Niemiecki filmowiec, najważniejszy twórca niemieckiego ekspresjonizmu. Taką reputację zawdzięcza serii niemych arcydzieł, tj. Zmęczona śmierć (1921), Doktor Mabuse (1922), Metropolis (1927). Po dojściu nazistów do władzy opuścił ojczyznę i szybko zadomowił się w Hollywood. Od filmu Jestem niewinny (1936) ze Spencerem Tracym rozpoczyna się jego hollywoodzka kariera. Nigdy nie otrzymał nominacji do Oscara, ale i tak można w tym przypadku mówić o bardzo udanej karierze, obfitującej w wiele ponadczasowych klasyków. Studiował architekturę i malarstwo. Mimo iż porzucił edukację na rzecz podróżowania po świecie (zwiedzał kraje śródziemnomorskie i dalekowschodnie), to czas spędzony na Politechnice Wiedeńskiej miał najpewniej wpływ na jego twórczość. Jego filmy zdradzają zamiłowanie do sztuk plastycznych. Umiejętne operowanie światłem, a w późniejszych latach także kolorem, monumentalizm w kreowaniu scenografii i zręczne posługiwanie się techniką trikową dobitnie świadczą o wykształceniu technicznym. Świetne efekty osiągnął serią czarnych kryminałów (Kobieta w oknie, 1944; Szkarłatna ulica, 1945; Bannion, 1953). Zrealizował tylko trzy westerny, ale wszystkie barwne, dopracowane wizualnie: Powrót Franka Jamesa (1940) z Henrym Fondą, Napad na Western Union (1941) z Randolphem Scottem i Ranczo złoczyńców (1952) z Marleną Dietrich. Szczególnie drugi z nich jest bardzo dobry, osadzony w ważnym momencie amerykańskiej historii – budowy linii telegraficznej.