Westernowa Baza Danych

Westernowe motywy i realia mieszano z wieloma gatunkami – melodramatem, komedią, biografią, kinem historycznym, survivalowym, psychologicznym – ale bodaj najtrudniejszym wyzwaniem jest wprowadzenie elementów rasowego horroru do opowieści o Dzikim Zachodzie. Nieliczne wyjątki potwierdzają, że stworzenie dobrego westernu grozy nie jest łatwe. Szczególnie udane są dwa filmy, w których nasz ulubiony gatunek integruje się z kinem kanibalistycznym – Drapieżcy (1999) w reż. Antonii Bird i Bone Tomahawk (2015) S. Craiga Zahlera. Kanibalizm jest częścią indiańskiej legendy o istocie zwanej Wendigo. Nietypowym obrazem jest Biały bizon (1977) J. Lee Thompsona, gdzie można dostrzec wpływy Moby’ego Dicka (1851) H. Melville’a, Szczęk (1974) P. Benchleya, ale także legendarnych relacji amerykańsko-indiańskich (na pierwszym planie są postacie Dzikiego Billa Hickoka i wodza Siuksów, Szalonego Konia). Dało to w efekcie całkiem oryginalne spojrzenie na Dziki Zachód. O tym, że świat westernu i horroru wiele łączy doskonale przypomina fabularny debiut Emmy Tammi pt. Demony prerii (2018), podejmujący temat gorączki preriowej mocno dającej się we znaki osadnikom wędrującym po XIX-wiecznym amerykańskim pustkowiu. Inne ciekawe przykłady westernów grozy to: Martwe ptaki (2004) Alexa Turnera, Pogrzebani (2008) J.T. Petty’ego, a ze staroci – Wicher (1928) V. Sjöströma i trylogia Roberta Enrico (1961–62) na motywach opowiadań Ambrose’a Bierce’a.